Heel veel mensen stellen je de vraag: “Heb je het geaccepteerd?”. Maar de volgende vraag van mij is dan: “Wat?, De chronische pijn?, Wat versta je onder acceptatie?”, vraag ik dan weer. “Wanneer heb je het geaccepteerd?”.
Acceptatie betekent niet zoals zoveel mensen denken dat je je uiteindelijk maar bij de situatie neerlegt. Nee, acceptatie is iets anders. Dit is mijn situatie en wat kan ik eraan doen om deze situatie zo leefbaar mogelijk voor mezelf te maken. Wat helpt me daarbij? Zelf de regie in handen nemen.
Toen ik me realiseerde dat ik niet meer naar de circusoptredens van mijn zoontje zou kunnen, was de rolstoel snel aangevraagd. De scootmobiel vond ik een wat grotere hobbel. Die was puur voor mezelf. Het is soms moeilijk om goed voor jezelf te zorgen als je dat niet gewend bent. Ik was 45 toen ik de scootmobiel aanvroeg. Maar toen ik er eenmaal op zat en mijn hond zelf kon uitlaten en weer naar buiten kon, was dat zo’n verademing en kon ik weer genieten van de natuur.
Maar ik kreeg er ook veel meer vrijheid door. Ik kon opeens zelf naar de winkel en de apotheek enz.
Je dag zo indelen dat je toch de dingen kunt doen die je graag wilt, op tijd pauzes nemen, hulp accepteren maar ook vragen, leuke dingen doen en ontspannen, doelen stellen en kijken hoe je die kunt bereiken. In beweging komen en je lijf soepel proberen te houden. Dat zijn dingen die je voor jezelf kunt doen.
Accepteren dat je door het leven moet met chronische pijn doe je eigenlijk nooit. Niemand wil dat toch? Maar er zo mee leven dat het leven toch nog de moeite waard is, kan wel!
U kunt reageren op dit artikel op het forum
Home » Meer weten? »