Mijn naam is Paula, 65 jaar. Ik ben moeder van een zoon en dochter en ben in 2013 gescheiden. Sinds afgelopen september ben ik met vervroegd pensioen. Daarvoor werkte ik in een team van de wijkverpleging en toen dat fysiek te zwaar werd, ben ik activiteitenbegeleidster geworden op de dagopvang voor dementerenden.
Sinds 2004 heb ik pijn in mijn rug, in het midden van de rug onder de schouderbladen en uitstralend naar de bovenkant van de rug en nek. Op zoek naar genezing en verlichting van de pijn, heb ik inmiddels een hele geschiedenis aan hulp gekregen:
- Röntgenfoto’s, diagnose artrose en spondylos
- Bezoeken aan de neuroloog en een MRI-scan
- Bezoeken aan de orthopeed en aan botscan
- Bezoeken aan de pijnpoli en injecties met ontstekingsremmers
- Een Tens-apparaat voor zenuwstimulatie
- Talloze medicijnen
- Psychotherapie
- Fysiotherapie en manuele therapie
- Accupunctuur
- Bezoeken aan een sportarts en een sportmedisch behandeltraject.
Sindsdien doe ik aangepaste fitness en zwem ik regelmatig
De chronische pijn is in mijn geval therapieresistent. Ik ervaar meer pijn dan reëel is op basis van de vastgestelde fysiologische schade. De professionele hulp haalde weinig uit, maar dit betekent gelukkig niet dat er niets aan de pijn te doen is.
In het voorjaar van 2015 werd ik lid van de Stichting Pijn-Hoop. Ik ben in aanraking gekomen met de stichting doordat ik bij één van mijn bezoeken aan de pijnpoli in het ziekenhuis een folder van Stichting Pijn-Hoop heb gelezen en mee naar huis heb genomen. Vervolgens nam ik in november 2015 deel aan de basistraining ‘leren omgaan met pijn’. Door het lange traject dat ik heb doorlopen, heb ik met vallen en opstaan geleerd mijn eigen therapeut te zijn. Ik heb ervaren dat het draait om evenwicht tussen inspanning, ontspanning en afleiding. Het contact met lotgenoten geeft mij veel steun, herkenning en goede tips. Lotgenoten begrijpen wat je doormaakt.
Op dit moment denk ik er aan om zelf een contactgroep op te zetten voor de regio Utrecht, omdat deze er nu niet is en ik – en waarschijnlijk ook anderen – daar wel behoefte aan heb. Ik word daarin ondersteund door de medewerkers van de stichting uit de andere regio’s.
Je kunt immers niet alles alleen!
Paula