29 augustus 1996: Ik was die dag bezig geweest om de gangway van mijn boot in de lak te zetten. De volgende dag zou ik dat nog
eens doen en als het haast droog was met vogelzand bestrooien, zodat hij stroef zou zijn. Op de volgende dag ging ik de hond
uitlaten, en wat ik niet wist, was dat het een klein beetje geregend had, dus het was spekglad. Ik deed een stap op de loopplanken zwiep, daar lag ik, beneden op de steiger met een gebroken arm en wat erger was met een gebroken nek.De neurochirurg kwam na de operatie bij me en zei dat ik erg veel geluk had gehad.
De eerste jaren was ik voortdurend bezig om van mijn pijn en mijn beperkingen af te komen, zonder enig resultaat echter. Overal ben ik geweest, alle peuten en logen heb ik gezien. Ik was in die tijd mijn baan, hobby’s en een groot aantal vrienden kwijt geraakt en ook mijn geliefde boot moest worden verkocht, omdat ik die niet meer kon onderhouden. Mijn humeur was die tijd ver te zoeken, dus ook de sfeer thuis was het ver onder het nulpunt gezakt. Daardoor zag mijn leven er niet al te rooskleurig uit. Ik kon steeds minder en er was alleen maar PIJN. Tot ik op een dag achter mijn computer zat te mokken en mijn vrouw (die tv zat te kijken) mij riep en zei, kom eens kijken, deze mensen hebben het zelfde als jij!! Ik kijken en daar zaten mensen van Pijn-Hoop te vertellen van de stichting en wat ze allemaal deden. Ik zei ach die hebben allemaal werk en hebben lang niet zoveel pijn als ik. Wat ik toen niet wist was dat dat vrijwilligerswerk was.Maar ik moest bellen van mijn vrouw en morrend deed ik dat. Ik belde en kreeg een van de oprichters aan de telefoondie mij een Basistraining aanraadde en die heb ik gedaan. Dat was het begin van mijn nieuwe leven!
De pijn die ik moest dragen, droegen zij ook, alle pijn hadden zij ook, ongelofelijk, ik was niet meer ALLEEN.
Ik hoefde het niet meer alleen te doen, maar ik kon delen en praten met mensen die de zelfde handicap hadden als ik.
Na de training waren er een aantal mensen die voor Pijn-Hoop gingen werken, waaronder ik. Er was bij mij in Capelle a/d IJssel geen lotgenotengroep dus ben ik er, met steun van een ervaren vrijwilliger van Pijn-Hoop, een begonnen. Deze is er nog steeds, dus die bestaat deze zomer ook 25 jaar. En zal hopelijk nog lang bestaan.
Ik heb in de loop der jaren een hele hoop meegemaakt. In 1998 is mijn 1e vrouw overleden, maar ik wist van Pijn- Hoop dat ik het niet alleen hoefde te doen. Dus ik ben direct in een rouwgroep gegaan en kwam er doorheen! In 2000 werd er een hersentumor ontdekt waar aan ik ben geopereerd. Na een negen en een half uur durende operatie en 27 bestralingen verder, was ik er weer, puur door positief tegen de dingen aan te kijken en met hulp van mensen van Pijn-Hoop. Nu heb ik weer een lieve vrouw gevonden en ben volop bezig met werk voor Pijn-Hoop en dat geeft me heel veel voldoening. Ik help nu ook bij de training, waar ik zelf zoveel aan heb gehad. Ik kan niet vertellen hoeveel voldoening me dat geeft: mensen binnen zien komen, net als ik toen en daarna de deur uit zien gaan met een nieuw vlammetje in hun ogen.
Ik ben trots op de 25 jaar dat ik voor Pijn-Hoop mocht werken.
We bestaan dit jaar 35 jaar en ik zeg: Pijn-Hoop chapeau!!!!
André Bandell
